Opieka prawna nad małoletnim zostanie przekazana pani Carmen Morales, babci ze strony ojca, zgodnie z propozycją służb ochrony dzieci i tymczasowym postanowieniem wydanym w zeszłym miesiącu. Na widowni rozległo się zbiorowe westchnienie. Marta nie zareagowała; po prostu spuściła głowę, jej oczy poczerwieniały, a usta zacisnęły się. Sędzia kontynuował spokojnym głosem. Na koniec pozwolę sobie wyrazić osobistą refleksję, coś powszechnego na tej sali sądowej. Victoria, mimo zaledwie 4 lat, wydała wyrok, który rozstrzygnął całą sprawę.
Tata jest pod podłogą w kuchni. To nie była dziecinna myśl, ale prawda wypowiedziana przez najdelikatniejszy głos. Uratowałeś ojca przed zapomnieniem i uratowałeś siebie. Spojrzał na Victorię. Dziękuję, Victorio. Dziewczynka spojrzała na niego i odpowiedziała słodko: Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. Media oszalały po ogłoszeniu werdyktu. Następnego ranka na pierwszej stronie gazety pojawił się wielki nagłówek: „Victoria. Sprawiedliwość głosem małej dziewczynki, 4-letniej Victorii Gómez, i sprawa, która wstrząsnęła Salamanką”.
Raport Santiago Vareli szczegółowo opisał przebieg sprawy, ale poświęcił wiele stron jednemu tematowi: nieświadomej i rzeczywistej mocy zeznań dzieci. Jeden z cytatów krążył szeroko. Często mówimy, że dzieci niczego nie rozumieją, ale Victoria pokazała, że są prawdy, które tylko najmłodsi ośmielają się mówić, ponieważ jeszcze nie nauczyli się kłamać. Tymczasem w Areszcie Śledczym dla Kobiet w Salamance Marta Gómez została oficjalnie przeniesiona do izolatki numer trzy.
Funkcjonariuszka Estela Robles, która opiekowała się nią podczas jej tymczasowego aresztowania, wręczyła jej rzeczy osobiste. Tylko kilka drobiazgów i stare zdjęcie. Marta zrobiła jej zdjęcie z Julianem w dniu ich ślubu. Victoria jeszcze się nie urodziła. Siedziała godzinami ze zdjęciem w dłoniach, zaciskając usta. Estela podeszła do niej cicho i powiedziała cicho: „Miałaś wszystko: męża, córkę, dom, ale postanowiłaś to wszystko zmienić i ostatecznie to straciłaś”. Marta nie odpowiedziała.
W miejskim biurze pomocy społecznej Carmen oficjalnie otrzymała prawną opiekę nad Victorią. Podpisała dokumenty drżącymi rękami. Urzędnik, Felipe Navarro, wręczył jej akta. Gratulacje, proszę pani. Sąd zatwierdził pani stałą opiekę nad Victorią. Dziecko zostanie objęte długoterminowym programem terapeutycznym i będzie uczęszczać do nowej szkoły w bezpieczniejszej okolicy. Carmen była tak podekscytowana, że nie mogła mówić. Po prostu mocno ścisnęła dłoń Victorii.
„Masz jakieś preferencje co do szkoły?” zapytał Felipe. Carmen zastanowiła się przez chwilę i uśmiechnęła. „Gdzieś z trawą, słońcem i mnóstwem farby”. Dwa tygodnie później Victoria została oficjalnie zapisana do przedszkola Nuestra Señora de la Paz, małej szkoły w miasteczku prawie 40 kilometrów od Salamanki, gdzie nikt nie znał jej przeszłości. Tam Victoria nie była już córką Marty Gómez ani świadkiem w sprawie, a po prostu nową dziewczynką w klasie. Pierwszego dnia Victoria weszła do klasy z misiem Pipo na rękach.
Nauczycielka María Eugenia pochyliła się i zapytała słodko: „Jak masz na imię, kochanie?”. Victoria odpowiedziała: „A to jest Pipo”. Maria uśmiechnęła się słodko. Pipo też może z tobą chodzić na zajęcia. Cała klasa radośnie się roześmiała. Victoria zawahała się, ale potem też się uśmiechnęła. Po raz pierwszy od wielu miesięcy jej oczy zabłysły. Podczas sesji terapeutycznej po leczeniu dr Lucía Beltrán ponownie spotkała się z Victorią. Przyniosła pusty zeszyt. Dzisiaj narysujemy osoby, które sprawiają, że czujesz się bezpiecznie, pamiętasz?
Victoria skinęła głową, skupiając się na swoich kredkach. Rysowała w milczeniu przez ponad dziesięć minut. Kiedy skończyła, pokazała jej rysunek. Przedstawiał starszą, siwowłosą Victorię, tulącą małą dziewczynkę i misia Pipo. Z boku uśmiechał się mężczyzna, trzymając czerwony balonik. Lucía wskazała na niego. „Kto tam?” zapytała Victoria. „Tato” – odpowiedziała. „Tata przychodzi do mnie w snach. Uśmiecha się i mówi, żebym się już nie bała. Mówi, że jestem najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał”.
Lucía nie mogła mówić. Skinęła głową. „Jesteś bohaterką, Victorio”. Victoria uśmiechnęła się delikatnie. Potem spojrzała na Pipo i powiedziała: „Tata nie jest już zimny, bo teraz mieszka w naszych sercach”. Tego wieczoru, na podwórku ich nowego domu w małym miasteczku, Carmen w milczeniu obserwowała, jak Victoria pedałuje rowerem po ogrodzie. Śmiech dziewczynki rozbrzmiewał wyraźnie i niewinnie, pośród odzyskanego spokoju. Francisca Díaz, sąsiadka, która kiedyś zabrała Victorię na komisariat, przyjechała z wizytą.
Położyła dłoń na ramieniu Carmen. „Dałaś radę?” wyszeptała Francisca. „Dziewczynka naprawdę ożyła”. Oczy Carmen zaszły mgłą. Straciła ojca, ale przynajmniej nie musi już żyć w ciemności. Francisca spojrzała na Victorię, a potem z powrotem na nią. „A ty, ty uratowałaś małą dziewczynkę z miłością. Nie ma nikogo bardziej godnego niż ty, by ją wychować i uczynić z niej wspaniałą osobę”. Luis Ramos był sam w swoim biurze, późną nocą, z raportem końcowym ze sprawy Marty Gómez na biurku.
W mgnieniu oka schował kopię rysunku Victorii, tego samego z procesu. Pod spodem, dziecinnym pismem, widniała notatka: „Tata jest pod podłogą w kuchni. Ale teraz Tata jest w moich snach”. Luis westchnął i mruknął. Sprawiedliwość to nie zamykanie kogoś. Sprawiedliwość to wtedy, gdy niewinna osoba może żyć dalej bez strachu. Dwa lata po procesie, który wstrząsnął Salamanką, Victoria Gómez była już sześcioletnią dziewczynką. Jej włosy sięgały ramion i były związane w dwa warkocze, a w jej dużych, ciemnych oczach nie było już strachu.
Każdego ranka Victoria nosiła mały plecak z narysowanym kotkiem i szła do szkoły ręka w rękę z babcią Carmen. Dziś był wyjątkowy dzień – dzień wolnego rysowania. Nauczycielka María Eugenia rozdała papier i kredki i powiedziała klasie: „Dzisiaj narysujemy osobę, którą kochamy najbardziej na świecie”. Tak. Victoria nic nie powiedziała; po prostu się uśmiechnęła i starannie dobrała kolory: czerwony, niebieski i żółty. Podczas gdy jej koledzy rysowali rodziny, zwierzęta, superbohaterów lub księżniczki, Victoria narysowała prostą scenę: małą dziewczynkę stojącą obok wysokiego mężczyzny z czerwonym balonikiem.
Obie spojrzały w niebo. „Skończyłam” – powiedziała Wiktoria, unosząc rysunek. Panna Eugenia pochyliła się i cicho zapytała: „Kim oni są?” – zapytała Wiktoria. „To mój tata” – odpowiedziała. „A czym zajmuje się twój tata? Patrzy, jak dorastam w moim rysunku i w moich snach”. Tego popołudnia Carmen przyjechała wcześnie, żeby odebrać Victorię. Babcia i wnuczka spacerowały razem po parku, mijając ławkę, na której Julián czytał Victorii co weekend. Carmen nic nie powiedziała; po prostu patrzyła na wnuczkę, która trzymała ją za małą rączkę.
Nonno, chiese Victoria, è vero che le persone non muoiono mai se le ricordiamo? Carmen era un po’ sorpresa. “Perché me lo chiedi, tesoro? Perché ho sognato mio padre”, spiegò Victoria. “Era in piedi su una nuvola, mi salutava e diceva: ‘Grazie per non aver avuto paura di dire la verità'”. Poi mio padre salì ancora più in alto, ma la sua ombra rimase. Carmen sentì un nodo alla gola. “Sì, tuo padre è ancora qui, nel tuo cuore e in ogni disegno, in ogni sogno.”
Wiktoria strinse la mano della nonna. Non dimenticherò mai mio padre. Quella notte, Wiktoria scrisse nel suo diario. La gente pensa che io sia piccola e non capisca, ma io sì. So come tenere stretto mio padre, non con le mani, ma con i ricordi. Mio padre era così freddo. Ora non lo è più, perché vive nel mio sorriso quotidiano. Questa storia ci mostra che la verità trova sempre la sua voce, anche se proviene da una bambina di quattro anni.
Con una dichiarazione apparentemente ingenua, Wiktoria ruppe il silenzio che circondava il crimine e rese giustizia a suo padre. Da lei impariamo che le emozioni e le parole dei bambini non dovrebbero mai essere sottovalutate, perché a volte percepiscono ciò che gli adulti hanno scelto di dimenticare. Amore, attenzioni adeguate e fede nella giustizia possono salvare l’anima di un bambino dall’oscurità.
